معرفی گیاه باریجه

معرفی کامل گیاه باریجه:

باریچه، گیاهی است علفی چند ساله، که دارای ساقه ای توخالی، صاف و محکم می باشد. برگچه ها براق، تخم مرغی، و دارای حاشیه اره ای هستند.

گل های این گیاه به رنگ سفید مایل به زرد بوده و درون چندین چتر با سطح پهن قرار دارند. میوه آن نازک و تخت بوده، که حاوی دانه های براق می باشد.

اولئوگم رزین به صورت توده هایی شفاف، زرد فام یا سبز مایل به آبی متشکل از قطعات اشکی است. باریجه نرم (Levant) دارای سیالیت زیاد بوده، ممکن است حاوی قطعات کوچکی از ریشه باشد. باریجه خشک (ایرانی) شکننده و ممکن است شامل قطعاتی از ساقه باشد. بوی باریجه شبیه بوی مشک یا تربانتین است.

اولئوگم رزین دو نوع باریجه مورد استفاده قرار می گیرد: باریجه نرم (Levant) که سیالیت زیادی داشته و حاوی قطعات کوچکی از ریشه می باشد. باریجه سخت یا باریجه ایرانی که گاه حاوی قطعاتی از ساقه بوده و بافت شکننده دارد.

محل رویش گیاه باریجه:

این گیاه در آسیای مرکزی، ایران و مناطق مدیترانه ای رویش دارد.

ترکیبات گیاه باریجه:

ترکیبات این گیاه شامل مواد رزینی (۶۰ درصد) که بیشتر شامل گالبارزنیک اسید و کالبانیک اسید هستند. موسیلاژ (۴۰ درصد). روغن فرار (۱۰ تا ۲۰ درصد) که شامل آلفا – پینن ها، بتا – پینن ها، میرسن، کادینن ها، گایازولن و آن دكاتری آن (عامل ایجاد بو) می باشد.

اثرات و خواص درمانی گیاه باریجه:

این گیاه محرک، خلط آور و التیام بخش می باشد.

بررسی های صورت گرفته حاکی از اثرات ضد میکروب آن می باشد.

از این گیاه به صورت داخلی برای درمان اختلالات گوارشی و نفخ و به صورت خارجی جهت درمان زخم ها استفاده می شود.

صمغ این گیاه در طب سنتی به نام «قنه» خوانده شده طبع آن گرم و خشک است.

باریجه ملین و جاذب بوده و جهت تنگی نفس، سرفه کهنه، اختناق رحم، صرع و بواسیر و نیز ضعف معده، جگر و سپرز نافع است.

عوارض جانبی و هشدارها:

تاکنون هیچ گونه عارضه جانبی مضر و خطرناک ناشی از مصرف صحیح و اندازه گیاه مذکور مشاهده نشده است.