معرفی گیاه زبان گنجشک گل

زبان گنجشک گل، درختی است به ارتفاع حداکثر ۸ متر، که دارای پوست خاکستری و پوسته پوسته می باشد. شاخه های سال جدید به رنگ سبز مایل به خاکستری یا سبز زیتونی، گاهی اوقات براق و دارای عدسک های متعدد به رنگ قهوه ای روشن هستند. شاخه های بلند در رأس کرک آلود و شاخه های کوتاه در قاعده درفشی می باشد.

برگچه ها بیضوی تا تخم مرغی شکل هستند و به طرف رأس باریک می شوند. سطح فوقانی برگچه ها سبز تیره و سطح تحتانی آنها سبز روشن بوده، که رگه های صورتی رنگ دارد. رگبرگ ها پوشیده از کرک های نمدی صورتی رنگ می باشند.

گل های این گیاه، ابتدا افراشته و سپس آویزان و پر مانند است. کاسبرگ ها بسیار کوتاه، و گلبرگ ها در قاعده به صورت زوج هایی به هم پیوسته، سفیدرنگ و خطی تا زبانهای باریک هستند.

شیره ترشح شده از پوست تنه را برای مصارف دارویی استفاده می کنند.

«مان» (شیرابه) خشک شده مترشحه از شکاف های پوست تنه و شاخه های این گیاه می باشد.

جهت استحصال «مان»، تنه درختان ۸ تا ۱۰ ساله را خراش داده، و «مان» ترشح شده را جمع آوری می نمایند.

محل رویش گیاه زبان گنجشک گل:

این گیاه بومی جنوب اروپا است، اما در ایتالیا نیز کاشته می شود. در استان های تهران و البرز ایران نیز به صورت کاشته شده یافت می گردد.

ترکیبات گیاه زبان گنجشک گل:

ترکیبات این گیاه شامل آلديتول هایی از قبیل مانیتول (۷۰ تا ۹۰ درصد). الیگوساکاریدهایی از قبیل استاکیوز، مانوتریوز، گلوکز و فروکتوز است.

خواص درمانی گیاه زبان گنجشک گل:

«مان» حاصل از این گیاه ملین می باشد.

از این گیاه برای درمان یبوست و در مواقعی مانند وجود زخم مقعد، بواسیر و پس از جراحی مقعدا راست روده که لازم است مدفوع به راحتی و به صورت نرم دفع شود، استفاده می گردد.

مقدار مصرف:

مقدار مصرف «مان» حاصل از گیاه برای بزرگسالان ۲۰ تا ۳۰ و برای کودکان ۲ تا ۱۶ گرم می باشد. «مان» حاصل از این گیاه مانند سایر ملین ها، می بایست به مدت طولانی مصرف گردد.

عوارض جانبی و هشدارها:

تاکنون هیچ گونه عارضه جانبی مضر و خطرناک ناشی از مصرف صحیح و اندازه گیاه مذکور مشاهده نشده است. با این وجود مصرف «مان» حاصل از گیاه به وسیله افراد حساس ممکن است منجر به بروز نفخ و تهوع شود.

استفاده از این گیاه در صورت انسداد روده ممنوع است.