معرفی گیاه شیرآور – شیرین بیان سا

معرفی کامل گیاه شیرآور:

شیرآور، درختچه ای است قوی به رنگ سبز روشن با ساقه های متعدد، به صورت افراشته، منشعب و توخالی است که ارتفاع آن به یک متر می رسد.

ساقه های زیرزمینی این گیاه تقسیم شده و دارای فيبرهای قهوه ای می باشد، که از آن ساقه های متعدد بلند، مدور، افراشته و مواج منشأ می گیرند. برگ های آن به صورت شانه ای فرد و دارای برگچه های بیضوی پهن تا سرنیزه ای، با نوک خار مانند می باشند. سطح فوقانی برگ سبز پررنگ و سطح تحتانی آن روشن تر می باشد.

گل های این گیاه به صورت خوشه ای محوری که دارای  دمگل آذین های بلند می باشد. گلبرگ ها به رنگ سفید مایل به آبی و دارای پایک های کوتاه هستند. همه پرچم ها به یکدیگر متصل می باشند. میوه به صورت مدور، و پر از دانه است.

از برگ های گیاه که در شروع گل دهی جمع آوری و خشک شده اند، و سر شاخه های گل دار، برای مصارف دارویی استفاده می شود.

این گیاه بدون بو است ولی اگر کوبیده شود بویی نامطبوع از آن به مشام می رسد و احتمالا نام متعارف گیاه (سداب بز) از آن منشأ گرفته است.

محل رویش گیاه شیرآور:

این گیاه به صورت خودرو در اروپا و آسیا یافت می شود.

ترکیبات گیاه شیرآور:

ترکیبات این گیاه شامل مشتقات گوانیدین که خود شامل گالگین و هیدروکسی کالگین. آلکالوییدهای کینازولینی، الکتین ها و فلاونوییدهایی مانند گالونئولین است.

اثرات و خواص درمانی گیاه شیرآور:

این گیاه دارای ترکیبی به نام گالگین است که بر روی قند خون مؤثر می باشد.

بررسی های انجام شده حاکی از اثر مهارگر آن بر روی انتقال گلوکز از سلول های اپی تلیوم انسان است، با این وجود هنوز اثر کاهنده قند خون و نیز اثر مهارگر تجمع پلاکت، شیرافزا و مدر گیاه مزبور در انسان اثبات نشده است.

فرآورده های تهیه شده از این گیاه به عنوان مدر و نیز دارویی تکمیلی، برای مداوای دیابت مصرف می شود.

عوارض جانبی و هشدارها:

تاکنون هیچ گونه عارضه جانبی مضر و خطرناک ناشی از مصرف صحیح و اندازه گیاه مذکور مشاهده نشده است.

مسمومیت های ناشی از مصرف این گیاه، فقط در حیوانات و به دنبال استفاده از مقادیر زیاد آن مشاهده گردیده است (علائم مسمومیت در گوسفندان شامل ترشح بزاق، اسپاسم، فلج و بالاخره مرگ ناشی از خفگی می باشد).